در ایران عصر سلاجقه، طنز، به عنوان خنده طعنه آمیز به مسائل گوناگون جامعه به کار می رفته است . در تاریخ نگاری مدرن ادبیات ایران اسلا می ، طنزپردازی به همان معنای امروزین« قصد نقد اجتماعی سیاسی»، فعالیتی ادبی تعریف شده است که عمدتا توسط شعرا در قالب یک نوع ادبی خاص انجام و ترویج می شده است .
علی رغم این نگرش عمدتا ادب انگارانه و ژانری به طنز، اگر مفهوم طنز را فراتر از معنای کنونی آن « بیان هنری اجتماع نقیضین » در نظر بگیریم، آنگاه باید گفت معنا و موضوعات طنزآمیز در فرهنگ ادبی جامعه ایران دوره میانه چه جایگاه و تنوعی داشته است؟ مساله مقاله حاضر بررسی فرهنگ طنزپردازی در جامعه ایران اسلا می دوران حکمرانی سلجوقیان با توجه به انواع گروه ها و نیز شیوه های بیانی و کاربرد آن است که با روش تاریخی انجام گرفته است . دستاورد مقاله نشان می دهد علاوه بر شاعرانی که در تاریخ نگاری مدرن ادبیات فا رسی به مثابه مروجان نقد اجتماعی در ژانر ادبی طنز برجسته شده اند، اقشار گوناگون جامعه شامل مردمان عادی، دلقکان، صوفیان، علما و کارگزاران حکومت نیز برای بیان طعنه آمیز موضوعات مختلف جامعه به شکلی خنده دار، شیوه های بیانی گوناگون طنز پردازی رایح در «فرهنگ ادبی عامه» را درباره طیف وسیعی از موضوعات به کار می بردند و مقصود خود را در قالب مفاهیم طنز پردازانه و شیوه های ادبی از تحقیر تا تحامق بیان می کردند.